Max en Eveline op weg

Gevas, TR, 18 mei 2010
Etappe 16, 355 km N 38˚18.518 O 43˚02.385, Hoogte 1667m

Ook deze morgen gestart met ochtendgymnastiek: de berg op naar het eeuwen oude stadje Hasankeyf. Nou ja de ruines dan, er was niet veel meer in tact, maar de locatie en het idee hoe het daar geweest moet zijn was prachtig. Op de camping nog even met de Duitsers gesproken over onze reizen en natuurlijk over onze auto’s.  Wij vervolgden onze tocht, wederom door een prachtig afwisselend berglandschap, met bergpassen van 2233 meter en mooi besneeuwde toppen om ons heen, richting het Van meer. Onderweg hebben we de eerste Karavanserai bewonderd en eenmaal bij het schitterende Van meer was het tijd voor onze picknickstop, waar we besloten deze nacht door te brengen aan dit ‘breathtaking’ meer: een aanrader voor iedereen!

Maar goed we hebben, op Konya na, in Turkije dus niet in hotels overnacht en ook vanavond staan we op wat ze hier een camping noemen. Dat is niet meer dan een leeg stukje land naast een restaurantje meestal met een wc en een (koude) douche. Daar betaal je dan ongeveer 10 euro voor en daarvoor sta je dan wel op de mooiste plekjes met de meest bijzondere vergezichten en o ja het ‘grasveld’ wordt dagelijks onderhouden door koeien, schapen of paarden (heel; effectief). Vaandag dus weer wat kilometers afgelegd en dus moesten we helaas ook weer tanken (we tanken meestal een halve tank vol), maar ook nu weer werden we bijzonder gastvrij ontvangen. Max had vrienden gemaakt en we kregen van alles aangeboden en gaat niet meer weg voordat hij drie gratis thee heeft gehad (en een pitstop), dat maakt het dan toch ook wel weer leuk. De reis ging vervolgens door de bergen en op alle uitkijkpunten stond wel de Jandarma actief op de uitkijk, maar wij hebben er gelukkig verder geen last van gehad en konden ongestoord genieten van de omgeving, op alle wegonderbrekingen na dan. Ook hier worden weer vierbaansbanen aangelegd en ze schromen niet om daarvoor gedeeltes van een berg af te hakken of te doorboren. Best wel zonde, want voor wie eigenlijk? Is dit prestige, of verwachten ze werkelijk dat jullie allen in grote getalen gaan komen na het lezen van onze positieve berichten over dit prachtige en afwisselende land? En dan nog wat: hoe komen toch al die Renault 12’s hier? Het zijn er zoveel, bijna verdacht!? Onderweg in Bitlis, een interessant oud bergdorp, vers brood gekocht en ja dan zijn we natuurlijk altijd weer even een bezienswaardigheid en wordt het hele dorp zsm via de tamtam op de hoogte gebracht van onze aanwezigheid, maar iedereen is en blijft vriendelijk en wij dus ook. Eindelijk bij het Van meer aangekomen, was het nog mooier dan wij verwacht hadden! Wij keken onze ogen uit en we herhaalden ons stopwoordje ‘mooi he’ regelmatig. Op een prachtige plek bij het water onze broodjes gegeten en uitgewaaid om vervolgens de laatste bergtocht vlakbij het water te voltooien om bij een camping uit te komen, die ik van andere weblog heb overgenomen. Helaas klopten de coordinaten niet, waardoor we nog 50 km extra hebben gereden, maar het door zoeken was wel de moeite waard.  Een prima plekje aan het water, recht tegenover het eilandje met een kerkje van de Armeense heersers er op. Vandaag konden wij echter niet meer met een boot mee en moesten we tot morgen wachten, totdat er een groep Turkse toeristen met een eigen boot gingen en wij (na even vriendelijk vragen) hun mochten vergezellen. Een mooi kerkje uit 900 en vooral op een schitterende plek (of had ik dat al gezegd?). Op de weg terug raakten we in gesprek met een Nederlander (!) met zijn Turkse vrouw en de gids van de groep. Zij vonden niet alleen onze reis zo geweldig, maar vooral ook ons goede doel, zodat de gids spontaan met de pet rond ging. Nee, niet voor hemzelf maar voor ons goede doel! Wat fantastisch was dat. Na deze leuke ervaring hebben we weer heerlijk voor ons laten koken (als enige gasten) op onze ‘camping’ en gaan we op tijd naar bed. Morgen wordt een lange en spannende dag op weg naar Tabriz in Iran ...

Wij blikken zeer positief terug op onze reis door Turkije en er zijn nóg zoveel plekken die de moeite waard zijn. Op de dieselprijs na, is ons eigenlijks niks tegengevallen. Met onszelf gaat het ook nog steeds goed, we zijn nog fit, niet ziek, geen enge kwalen..op wat muggenbeten na dan. Wel merken we dat we ‘hard hebben gewerkt’ deze weken; iedere dag zoveel gezien en meegemaakt en iedere avond moe en voldaan naar de daktent, zodat we misschien in Iran ook af en toe iets rustiger aan zullen moeten doen, om alle mooie belevenissen een goede plek te kunnen geven. Maar gelukkig hebben we deze weblog nog...